هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم                نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم 

به هوش بودم ازاول که دل بکس نسپارم        شمایل تو بدیدم نه صبرماندو نه هوشم 

حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد             دگر نصیحت مردم حکایتست به گوشم 

مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی              که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم 

من رمیده دل آن به که در سماع نیایم             که گر به پای درآیم به دربرند به دوشم 

بیا به صلح من امروز در کنار من امشب       که دیده خواب نکردست از انتظارتو دوشم 

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم                که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم 

به زخم خورده حکایت کنم زدست جراحت       که تندرست ملامت کند چو من بخروشم 

مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن    سخن چه فایده گفتن چو پند می‌ننیوشم 

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل                   و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم